معنی خوش قیافه

خوش قیافه. [خوَش ْ/ خُش ْ ف َ / ف ِ] (ص مرکب) خوش ترکیب. خوش صورت و بدن. خوش هیکل. نیکودیدار. زیبااندام. مقابل بدقیافه.

قیافه. [ف َ] (ع اِمص) قیافه. تتبعاثر. (اقرب الموارد). پی جویی. رجوع به قیافه شناسی شود. || (اِ) مجموعه ٔ اندام و هیکل شخص. || چهره. سیما. صورت. (فرهنگ فارسی معین).
- بدقیافه، بدگل. بدصورت. زشت.
- خوش قیافه، خوشگل. خوش صورت. قشنگ. خوش هیأت. خوش هیکل.
|| حالت چهره که تحت تأثیر عوامل خارجی و انفعالات روحی و وضع مزاجی است: از قیافه اش پیدا بود آدم بدی است، اما مؤدب حرف میزد. (فرهنگ فارسی معین از چشمهایش بزرگ علوی ص 176). رجوع به قیافه شناسی شود.

Goodly, Handsome, Seemly

خوشگل، زیبا، خوش ریخت

ریخت

(صفت) زیبا چهره زیبا روی، زیبا اندام خوش هیکل.

مجموعه اندام و هیکل شخص، چهره، سیما

دارای چهرۀ زیبا،

صورت، هیکل، و اندام شخص،

متفرج، وسیم

بادره، بصر، خزره، مظهر، نظره، هیئه

Ansehnlich, Anständig, Gutaussehend, Hübsch, Stattlich

(اِمص.) اثرشناسی، (اِ.) شکل، صورت، اندام شخص. [خوانش: (فِ) [ع. قیافه]]

کاکل به سر

چهره، ریخت، رخسار

چهره

1102